RUDAWY JANOWICKIE

Rudawy

Za oknem już niemal zima, wakacje już dawno minęły, a my wciąż do nich wracamy wspomnieniami - bo przecież jak nie teraz, to kiedy? Po pobycie w ciepłej Chorwacji i i krótkim wypadzie  w Jeseniky pojechaliśmy na kilka dni w Góry Izerskie i Rudawy Janowickie.

Po długich poszukiwaniach udało  nam się w końcu znaleźć nocleg. Spokojna wioska Leszczyniec,  znajdująca się niemal na samym skraju Rudaw, stała się naszą bazą wypadową . Dobrze się chyba stało, że zatrzymaliśmy się w tak cichym miejscu,  bo to co zobaczyliśmy w Karpaczu i w Szklarskiej  trudno opisać .Tłum turystów snujący się chodnikami ,brak miejsca do zaparkowania, a czasem nawet wolnych stolików w restauracjach spowodował, że szybko wracaliśmy do miejsca  gdzie cisza, by trochę odpocząć od zgiełku.

Pierwszego dnia  zaplanowaliśmy spacer po Rudawach. Było  to nasze pierwsze spotkanie z tymi  górami i na pewno nie ostatnie. Nasza trasa rozpoczęła się w Rędzinach , skąd  weszliśmy na Wielką Kopę (870m). Niestety okazało się, że natura zrobiła swoje i że dość wyrośnięte drzewa skutecznie zasłoniły jakikolwiek widok z tej górki . Wielka Kopa od dawana była ciekawym punktem widokowym na Sudety Środkowe.

W 1890 roku na górze stały ławki i schron, funkcjonowało również źródełko. Kiedy drzewa w okolicy wzniesienia były duże, wybudowano wieżę widokową o wysokości 15 m. Panorama z niej, jak opisują źródła, była wspaniała. Po II wojnie wieża się rozpadła i szczyt utracił część swoich walorów.

Skoro nie zobaczyliśmy widoków, postanowiliśmy  iść dalej, aby zobaczyć kolorowe jeziorka. I tu kolejne rozczarowanie. Kolorowe to może one i są, ale chyba tylko wiosną .Pierwszy zielony stawek, to takie błotniste bajorko. Idziemy dalej. Błękitne – powinno się nazywać zielone, a purpurowe -  sam nie wiem .No i na koniec żółte – może i  kiedyś było żółte, ale ta dziura w ziemi nie jest warta 10- 15 zł za parking.

Wracamy przez Wieściszowice  - Przełęcz Rędzińską, do Rędzin .

Drugi dzień spędzony w Rudawach był już o wiele ciekawszy. Trasa wycieczki o wiele krótsza, ale widokowo rewelacyjna . Na początek starujemy z parkingu na przełęczy Karpnickiej i obieramy kierunek-  Szwajcarka .

 To schronisko położone jest na wysokości 520 m n.p.m., na południowo-wschodnim stoku Krzyżnej Góry (654 m n.p.m.),. Mieści się w drewnianym, zabytkowym budynku, wybudowanym w 1823 roku, w stylu tyrolskim. Co ciekawe -,,Szwajcarka” jest jedynym całkowicie drewnianym schroniskiem w Sudetach.

Drewniany budynek „Szwajcarki” w niezmienionej postaci stoi od roku 1823 do obecnych czasów.

Wiecej o tym ciekawym  schronisku znajdziemy tu : http://schronisko-szwajcarka.pl/artykuly/czytaj/3/Historia_sokoliki.html

A my wyruszamy dalej na Krzyżną Górę (654 m n.p.m.) W pierwszej połowie XIX w. ruinami zaczęła interesować się księżna Marianna, małżonka księcia Prus Wilhelma. Na skałce umieszczono na jej polecenie krzyż.

Nosi on napis:
„Krzyża błogosławieństwo dla Wilhelma, jego potomnych i całej doliny.”
Księżna Marianna kazała odlać krzyż w Królewskiej Odlewni w Gliwicach. Waży on 40 cetnarów (tj. ok. 2 ton) i składa się z trzech części. Kolumna wystaje 21 stóp (tj. ok. 6,3 m) ponad granitową skałę, w którą jest wpuszczona głęboko jej stopa, a ramiona mają 18 stóp rozpiętości (tj. ok. 5,4 m). Dawniej wzgórze nazywane było Sokolą Górą. 

Niestety, w tym miejscu doświadczyliśmy tzw. kumulacji turystycznej. Kolejka  do wejścia, na szczycie skałek spora grupa turystów, co niektórzy z pieskami- i jak tu zrobić fotkę?  Szybka panorama i schodzimy z żalem,  bo  można tu zobaczyć jedną z najpiękniejszych panoram Sudetów. Na wprost - Karkonosze, z charakterystyczną Śnieżką. Po lewej stronie (północ) widać Góry Kaczawskie, po stronie zachodniej Góry Izerskie.

Następnym punkt to :

Sokolik Duży, położony na północ od bliźniaczej Krzyżnej Góry, od której oddziela go Przełączka. Stoi on na wysokości 620m, z platformą widokową wznoszącą się na wysokość około 30 m.  Dalej rozciąga się Sokolik Mały -stoi na wysokości 610-615m. Żeliwnymi schodkami możemy dostać się na szczyt tej wspaniałej skały i odkryć magiczny widok na Karkonosze, dolinę Bobru północną część Rudaw Janowickich oraz Góry Kaczawskie

 Schody w tym miejscu zostały wykute już w 1885 i w najbardziej stromych miejscach zamontowało dodatkowo drewniane drabiny. Inne źródła, jako czas realizacji podają rok 1884.

Sokolik jest często wykorzystywany jako teren do ćwiczeń wspinaczkowych.